R. Emmanouilidou 2014, dark-lighthouse-b, charcoal, pastel, pencil on paper, 140X100
Ράνια Εμμανουηλίδου: Ποιος σύγχρονος (Έλληνας) εικαστικός θα περάσει στην ιστορία;
Δωροθέα Κοντελετζίδου: Αυτό μένει να το δούμε αργότερα, όταν θα καταγραφεί η ιστορία. Προς το παρόν γίνονται εκθέσεις χωρίς όμως, ιδιαίτερη, επιστημονική έρευνα, καταγραφή, μελέτη, καταχώρηση του έργου στο διεθνές γίγνεσθαι.
Ρ. Εμ.: Γιατί η ζωγραφική μικρής κλίμακας είναι αποκλεισμένη από τις περισσότερες μεγάλες διοργανώσεις (μπιενάλε, κλπ.);
Δ. Κ.: Ίσως γιατί πιστεύουν ότι δεν ‘εντυπωσιάζει’ το βλέμμα. Ίσως γιατί δεν καταναλώνεται εύκολα αφού μόνο ένας θεατής, κάθε φορά, μπορεί να πλησιάζει.
Η ερώτησή σου αυτή μου θύμισε την πρώτη φορά που είχα δει Kandisky και Degas. ‘Εκπαιδευμένη’ από τις διαφάνειες στη Σχολή και μη δίνοντας την αντίστοιχη σημασία στις αναφερόμενες διαστάσεις στα βιβλία τέχνης, πίστευα ότι τα έργα τους είχαν μεγάλες διαστάσεις. Αυτό το προσωπικό βλέμμα που απαιτεί ένα έργο μικρής κλίμακας με συνοδεύει, από τότε.
Ρ. Εμ:. Σήμερα, η πρόσβαση στην τέχνη είναι πιο ελεύθερη και η παραγωγή τεράστια. Πώς επηρεάζεται ο δέκτης συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια;
Δ. Κ.: Νομίζω ότι δεν διευκολύνει. Δεν δίνει τον απαιτούμενο χρόνο σκέψης.
Ο δέκτης βομβαρδίζεται με εικόνες από το ίντερνετ και άλλα ψηφιακά μέσα. Καλείται, λοιπόν, σε ελάχιστο χρόνο να πάρει θέση, να συμπεράνει, να καταλήξει.
Απλώς, η πιο εύκολη πρόσβαση ‘διευκολύνει’ ένα είδος καταναλωτικής εγκυκλοπαιδικής ενημέρωσης.
Ρ. Εμ.: Ποια χρονική απόσταση είναι ασφαλής ώστε να μπορέσει ο ιστορικός της τέχνης να συνειδητοποιήσει, να καταγράψει και να ερμηνεύσει το σύγχρονο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι;
Δ. Κ.: Τουλάχιστον τριάντα χρόνια ώστε η ανάγνωση να είναι πιο αντικειμενική αλλά και η έρευνα εφικτή.
Ρ. Εμ.: .Συμφωνείς με την διαρκή προώθηση των νέων καλλιτεχνών; Λειτουργεί αυτό σε βάρος των μεγαλύτερων σε ηλικία;
Δ. Κ.: Όχι, δε συμφωνώ. Έχω φτάσει σε σημείο να διακόψω συνεργασία με γκαλερί γιατί ήταν εμφανές ότι εις βάρος των νέων καλλιτεχνών οργάνωνε το πρόγραμμά της. Αφενός υπάρχει η διάχυτη ανάγκη και του νέου καλλιτέχνη να εκθέσει, αφετέρου η ‘υπερκατανάλωση’, η προβολή, νέων καλλιτεχνών -και όχι φοιτητών- λειτουργεί, πολλές φορές, στην υπερκατανάλωση της ιδέας άνευ περιεχομένου αλλά και ενός διογκωμένου Εγώ.
Οι ‘μεγαλύτεροι’ καλλιτέχνες έχουν ήδη διαγράψει μια πορεία που γνωρίζουμε οπότε η κάθε έκθεσή τους αποτελεί συνέχεια ενός ‘βιβλίου’ που καταγράφει τη διαδικασία τους.
Η Ράνια Εμμανουηλίδου είναι καλλιτέχνης.
Η Δωροθέα Κοντελετζίδου είναι ιστορικός τέχνης/διδάκτορας της θεωρίας.
Αναρτήσεις
