Ο Βασίλειος Μιχαήλ συζητά με τη Δ. Κοντελετζίδου

Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Οι καλλιτέχνες συζητούν με την Δωροθέα Κοντελετζίδου περί τέχνης και άλλων δαιμονίων…  

 

©Vassilios MICHAIL -L’Etat court les plus grands dangers – Corian blanc, Acier peint couleur quetche et lumiere – 300x310x660cm -2006

Βασίλειος Μιχαήλ: Ο άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί κάτι που δεν υπάρχει;

Δωροθέα Κοντελετζίδου: Δίπολη ερώτηση. Εάν δεχτούμε ότι σκεφτόμαστε βάση αυτού που υπάρχει, βάση αυτού που γίνεται αντιληπτό τότε η απάντηση είναι, όχι δεν μπορεί. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου μας, η εσωτερική του ‘όραση’ γίνεται βάση δεδομένων που ο ίδιος επιλέγει να αξιοποιήσει άρα λειτουργεί επιλεκτικά στο τι ‘υπάρχει’ και τι δεν ‘υπάρχει’. Κατά συνέπεια η σκέψη ορίζει μεν την ύπαρξη αλλά είναι η ίδια η σκέψη που μπορεί να την εγκλωβίσει.

Β. Μ. Μια κοινωνία μπορεί να ύπαρξη χωρίς τέχνη;
Δ. Κ. Η Ιστορία έχει δείξει πως όχι, δεν μπορεί. Η τέχνη είναι ένα σύστημα μέσα στο σύστημα της κοινωνίας.

Β. Μ. Τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας;
Δ. Κ. Για μένα η τέχνη, ο άνθρωπος είναι αυτοί που μεταλλάσσουν τις ενέργειες και μετατρέπουν τον κόσμο αναπτύσσοντας  νέα σχήματα υπό την προϋπόθεση ότι διεισδύουν στη νέα συνείδηση που αναπαριστά ο σύγχρονος χρόνος.

Β. Μ. Χρειάζεται κάποιος να είναι καλλιεργημένος/μορφωμένος για να εκτιμήσει ένα έργο τέχνης;
Δ. Κ. Θεωρητικά θα έλεγα, ναι! Αλλά μου έχει συμβεί να είμαι μάρτυρας σε σχόλια που προήλθαν από ανθρώπους με ελάχιστη καλλιέργεια/μόρφωση και πραγματικά εξεπλάγην. Δεν υπήρχε ούτε η αναζήτηση ταύτισης της εικόνας με το πραγματικό αλλά ούτε και η προβολή της εμπειρίας, υπήρξε μόνο η ανάγνωση της εικόνας.

Β. Μ. Ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι ολοκληρωμένο;
Δ. Κ. Από τη στιγμή που μεσολαβεί ο χρόνος το έργο συνεχίζει να ‘ολοκληρώνεται’ διαμέσου της ανάγνωσής του, της έκθεσής του, της προβολής του. Κάθε χρονική στιγμή, κάθε ‘γεωγραφική’ έκθεση προσθέτει στο έργο και μια άλλη ερμηνεία, μια άλλη ανάγνωση. Αυτό ισχύει, πιστεύω, και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Η αποκόλλησή του από το έργο, μετά το πέρας της καλλιτεχνικής εργασίας, μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα είδος ρήξης με τον ομφάλιο λώρο που επιτρέπει την αυτονόμησή του. Εξ’ άλλου η ιστορία και η θεωρία της τέχνης έχουν αποδείξει, επιστημονικά πλέον, ότι το έργο αποτελεί μια συνεχή ολοκλήρωση.

Ο Βασίλειος Μιχαήλ είναι καλλιτέχνης.