"δη-μητηρ...σχετικά μ'εκείνη..."

Η σχέση που έχει αναπτυχθεί με τη δημιουργική έκφραση και το υποκείμενο στην εποχή μας, είναι μια σχέση που οδηγεί συχνά σε μια πραγματικότητα λιγότερο ευφάνταστη, περισσότερο ιδιάζουσα. Σε μια παραγωγική δραστηριότητα των αντικειμένων τίθεται μια παραγωγική πρακτική της έννοιας.

Ο καλλιτέχνης ψάχνει, πλέον να εφεύρει λιγότερο νέα μέσα έκφρασης, προτιμά να πειραματισθεί με την έννοια της ανθρώπινης παρουσίας, μέσα σ’ έναν κόσμο που του διαφεύγει, να φαντασθεί νέες σχέσεις με τον εαυτό του και τις συνθήκες της ύπαρξης του.

Η τέχνη στις μέρες μας δεν είναι πλέον συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αναπαράστασης- ο ιδεαλισμός δεν έχει πλέον συλλογικό υπόβαθρο και η πολιτική δεν ανταποκρίνεται στις πιο βαθιές εμπνεύσεις του ατόμου- αλλά καταγγέλλει, μπορούμε να πούμε, την κρίση της γνώσης, τον αυτοπροσδιορισμό του ίδιου του υποκειμένου μέσα από το εικαστικό αντικείμενο.

Μέσα από αυτή τη συνειδητή σχέση ο καλλιτέχνης επιχειρεί και αναγνωρίζει ως εκδήλωση της πραγματικότητας το ίδιο το έργο το οποίο και του επιτρέπει την εγγραφή αλληλένδετων μηχανισμών, τέτοιων ώστε να του επιτρέπεται να ανακαλύψει την εικόνα του κόσμου, με την ευρεία έννοια της λέξης.

Αυτή η αναζήτηση οδηγεί στη δημιουργική πράξη και κατ’ επέκταση στην παραγωγή ιδεών.
Στη παρούσα έκθεση η Ελένη Τονικίδη με τη σειρά «δη-μήτηρ...σχετικά μ΄
εκείνη..» το πραγματικό γίνεται αναγνωρίσιμο από το υποκείμενο μέσα από την χρήση υλικών που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνης για την υλοποίηση και μορφοποίηση της ιδέας. Το μέσον αποτελεί ουσιαστικά την μια και μοναδική πραγματικότητα.
Χρώμα, μικτή τεχνική, κολλάζ, στοιχεία που αντιπροσωπεύουν την αναζήτηση του πραγματικού, την αναβίωση μιας ιστορίας που βασίζεται στις δομές της γνώσης.
Είτε χρησιμοποιεί τη ζωγραφική για την υλική της πραγματικότητα, είτε ως παραμορφωτικό καθρέπτη, η καλλιτέχνης επιμένει σε μια άσκηση κριτικής που καθορίζει πρωτίστως την ίδια και στη συνέχεια τον τόπο ο οποίος και υποδεικνύει την μεταλλαγή.
Οι χάρτινες σακούλες, το χρώμα, η άμμος, τα εξω-ζωγραφικά στοιχεία συνθέτουν ένα άλλο ιδιότυπο διάλογο με τις Τρείς υψηλές γυναίκες του Άλμπι, που η ηρωίδα, μέσα από την ανασκόπηση και τη διαδρομή των τριών ηλικιών του βίου της γίνεται η αφορμή για την σύνθεση μιας άλλης πραγματικότητας.

Η σχέση της ως υποκείμενο-ζωγράφος με το αντικείμενο- έργο είναι αυτή της ταύτισης με το υλικό που δομεί τον χώρο και τις εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις αυτές, ώστε να προσεγγίσει σφαιρικά το επιλεγμένο θέμα.
Η Ελένη Τονικίδη οργανώνει ένα είδος διευθέτησης στο δισδιάστατο και τρισδιάστατο χώρο ο οποίος ορίζεται πρωτίστως από το χρώμα και από τα αντικείμενα.
Η καλλιτέχνης δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει έξω-ζωγραφικά υλικά τα οποία θα αποδώσουν σχήματα, φιγούρες και έννοιες. Δεν διστάζει να βγει από την δισδιάστατη επιφάνεια, χωρίς να παραμελεί την εμπειρία του πραγματικού. Χρώμα, αντικείμενα φετίχ, δημιουργούν εικόνες αναπαράστασης, οι οποίες ορίζουν κάθε φορά την αυτοβιογραφία του υλικού, αλλά και αυτή της καλλιτέχνιδας.

Το εφήμερο του υλικού, μια οξύμωρη εξέλιξη που επικεντρώνεται στην εικόνα της θέασης, στο περιτύλιγμα και όχι στο περιεχόμενο, μια ανατροπή μπορούμε να πούμε του σημαίνοντος και του σημαινόμενου.
Η καλλιτέχνης απομονώνει, συνθέτει, αναπαριστά. Αφηγείται την παρουσία και την απουσία του χρώματος, του υλικού μέσα από την οργάνωση μιας υλοποιημένης ιδέας.
Επιχειρεί ένα είδος έρευνας ταυτότητας που όπως και ο αρχαιολόγος αναζητά τα δεδομένα μιας συλλογικής ή ατομική μνήμης.