“Le présent du passé, c'est la mémoire; le présent du présent, c'est l'attention
actuelle; le présent de l'avenir, c'est son attente. » (1)



Rania’s Bellou artwork is characterized by various aspects and subjects, by the reflection of the body in a trans-subjective space transforming the image, allowing it to build the experience of a present which exceeds itself and has as unique goal its development.
Photography, as the substantial artistic background, is for the artist a material-to-be offering the opportunity to highlight the relation between visible and invisible.
Besides, the invention of photography prevented the "present" from being drawn into the invisible side of history, didn't it?
This story is produced by Rania Bellou, she made it available to time, but also to the performance of the other through the extension of the “Other”.
The shabby, old photos, past stories not belonging to anyone anymore but the "Other", processed, create a fake "dialogue" between the represented figures, the artist and the audience.
They create, let’s say, a kind of romantic and social touch, where the object of the representation is evolved to the object of reality.
The reproduction of the image in the artwork serves as the installation desire of the temporary images of a mirror reflecting its extension, the idol, but also the invisible side of our desire as a kind of worship to Prometheus stopping the ongoing wear of the images through the relation of past-present-future.

The potential of her artwork cannot only found in the use of new media being used, like video-screenings with animations, or even in the traditional Japanese technique “origami”, which gives to her artworks-at first reading-a childlike, but also fragile approach, but in her intention to explore these spaces, where the time of the look means for her pause, movement, anti-movement, meeting point of phantasy and symbolism, that is of a dialectic making obvious the time progress.
A time progress being supplemented by the pedagogic, but also active involvement of the audience challenging in that way the memory of the “Other”.




“Le présent du passé, c'est la mémoire; le présent du présent, c'est l'attention
actuelle; le présent de l'avenir, c'est son attente. » (1) 



Το έργο της Ράνιας Μπέλλου χαρακτηρίζεται, μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις και θεματικές, από την αναπαράσταση του σώματος σ' ένα δι-υποκειμενικό χώρο ο οποίος μεταλλάσσει την εικόνα,
της επιτρέπει να κατασκευάσει την εμπειρία ενός παρόντος που ξεπερνά πάντα τον εαυτό του και που έχει ως μοναδικό στόχο την ανάπτυξη του.
Η φωτογραφία, ως ουσιαστικό καλλιτεχνικό υπόβαθρο, λειτουργεί για την καλλιτέχνιδα ως ένα εν δυνάμει υλικό που της επιτρέπει να υπογραμμίσει τη σχέση αυτή του ορατού με το αόρατο.
Η εφεύρεση εξάλλου της φωτογραφίας δεν είναι αυτή που εμπόδισε το “παρόν” να βυθισθεί στο αόρατο της ιστορίας;
Αυτήν την ιστορία η Ράνια Μπέλλου την ανασύρει, την καθιστά διαθέσιμη στο χρόνο αλλά και στην ερμηνεία του άλλου μέσα από την προέκταση του “Άλλου”.
Οι φθαρμένες, παλιές φωτογραφίες, ιστορίες ενός παρελθόντος που δεν ανήκουν πλέον σε κανένα, παρά στον “Άλλο”, επεξεργασμένες ψηφιακά, δημιουργούν ένα εικονικό “διάλογο”, μεταξύ των αναπαριστόμενων, της καλλιτέχνιδας και του θεατή.
Δημιουργούν, μπορούμε να πούμε, ένα είδος ρομαντικής και κοινωνικής συνεύρεσης όπου το αντικείμενο της αναπαράστασης εξελίσσεται σε αντικείμενο της πραγματικότητας.

Η αναπαραγωγή της εικόνας στο έργο της καλλιτέχνιδας λειτουργεί ως επιθυμία εγκατάστασης φευγαλέων εικόνων ενός καθρέπτη που αναπαριστά την προέκτασης μας, το είδωλο αλλά και το αόρατο της επιθυμίας μας ως ένα είδος λατρείας στον προμηθεακό χαρακτήρα που σταματά την συνεχή φθορά των εικόνων μέσα από τη σχέση του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.

Η δυναμική του έργου της δεν βρίσκεται στη χρήση των νέων μέσων που χρησιμοποιεί όπως, βίντεο-προβολές με κινούμενες εικόνες, ή ακόμα την παραδοσιακή γιαπωνέζικη τεχνική οριγκάμι, τα οποία και προσδίδουν στα έργα της- σε μια πρώτη ανάγνωση- μια παιγνιώδη αλλά και εύθραυστη προσέγγιση, αλλά στην πρόθεσή της να εξερευνήσει τους χώρους αυτούς όπου ο χρόνος του βλέμματος αποτελεί για την ίδια παύση, κίνηση, αντι-κίνηση, τόπο συνάντησης του φαντασιακού και του συμβολικού, δηλαδή μιας διαλεκτικής που καθιστά εμφανή τη χρονική εξέλιξη.
Μια χρονική εξέλιξη που συμπληρώνεται από την παιδαγωγική αλλά και ενεργή συμμετοχή του θεατή προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο την μνήμη του “Αλλου”.

(1) Saint Augustin, Les confessions, Livre XI, chap. Xx, Paris, La Pléiade Gallimard, 2002, n.p.