Chryse Tsiota

Το έργο της Χρυσής Τσιώτα χαρακτηρίζεται από το παιχνίδι της ταυτότητας η οποία δεν είναι ποτέ σταθερή. 
Μια αναζήτηση ταυτότητας ενός ερμαφρόδιτου προτύπου- ενίοτε- το οποίο με τον ένα ή άλλο τρόπο εγγράφεται στο αστικό αυτό περιβάλλον που καταμαρτυρεί την κρίση της αστικής κουλτούρας.

Ένα αστικό περιβάλλον το οποίο περιγράφει την κρίση της πόλης, του κοινωνικού ιστού, παρά αυτή του ίδιου του πορτραίτου.

Χρησιμοποιώντας τον εαυτό της σε πολλαπλές αναπαραγωγές υπονοεί άλλοτε αυτήν την τόσο εύθραυστη οικογενειακή ευτυχία, άλλοτε την κοινωνική και όλους αυτούς τους ρόλους στους οποίους μια ερμαφρόδιτη γυναίκα καλείται να αναρωτηθεί για τους αρχαϊκούς φόβους του διπλότυπου, τριπλότυπου, του Άλλου, του Ιδίου.

Ο Boltanski, χωρίς αμφιβολία, ήταν ο πρώτος ο οποίος έθιξε τη μυθολογία του οικογενειακού προτύπου, ενώ η Sindy Sherman, μέσα από κινηματογραφικά στερεότυπα, δε σταμάτησε ούτε στιγμή να αποδομεί την ταυτότητας της.

Μέσα από αληθινές ή ψεύτικες ιστορίες και μέσα από μήνες, εβδομάδες δουλειάς στο photomontage, η Χρυσή Τσιώτα ελέγχει - με μια ιδιαίτερη, επίκτητη τελειότητα-, την αυταπάτη του τέλειου. Ανασύρει, υπογραμμίζει με θεατρικό τρόπο, όλες αυτές τις εξουσίες και αντί-εξουσίες που αποτελούν τον ιστό μιας «αντικειμενικής» ελευθερίας που συμβολίζεται από την κατοχή του ίδιου του αντικειμένου.

Οι φωτογραφίες της από τη δεκαετία του’90 επιδεικνύουν τον πόνο, τη βία, την επιβολή, την απουσία μιας ιδεολογικής κουλτούρας που αφήνει τη θέση της στη κουλτούρα της μάζας, του θεάματος και της ομογενοποιημένης κατανάλωσης.



The work of Chryse Tsiota is characterised by her play with a constantly unstable identity. It portrays a hermaphrodite model’s search for an identity – sometimes – that is in some or other way inscribed on this urban environment that bears witness to the crisis of urban culture.

An urban environment that describes the crisis of the city, of the social fabric, instead of that of the portrait itself.

By using herself in multiple reproductions, she at times intimates that very fragile family happiness, at other times social happiness, as well as all those roles in which a hermaphrodite woman is called on to wonder about the archaic fears of the duplicate, triplicate, the Other and the Self.

Boltanski is undoubtedly the first to have brought up the mythology of the family model, while Sindy Sherman – through movie stereotypes – did not for a single second stop deconstructing her identity.

Through true or false stories, and through weeks and months of working on photomontage, Chrysi Tsiota checks – with a unique and acquired perfection – the illusion of perfection. She retrieves and theatrically underlines all those powers and anti-powers that form the fabric of an “objective” freedom that is symbolised by the possession of the object itself.

Her photographs from the 90s reveal the pain, violence, imposition and absence of an ideological culture that gives its place to the culture of the masses, of the spectacle and of homogenised consumption.