Άρης Προδρομίδης

Ο Άρης Προδρομίδης αποτελεί, πλέον, τμήμα αυτής της εικαστικής σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αφού από το 1975 χρησιμοποιεί την τεχνολογία και τον πολιτισμό της εικόνας, ως βασική εικαστική γλώσσα για την δημιουργία του έργου του και την κριτική του στάση απέναντι σε αυτήν.


Γνωρίζουμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’60, με τα έργα του Ναμ Γιούν Πεκ, Βολφ Βοστέλ και του Αλαν Καπρόβ, τη στιγμή όπου η τέχνη συναντούσε τη ζωή, επρόκειτο για μια διαδικασία όπου συντόνιζε την αναπαράσταση και την αντίληψη, χωρίς να δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο «φωτεινό κουτί», αφού το φως είχε ήδη απασχολήσει γλύπτες, όπως τον Λάσλο Μοχόλι- Νάγκι, Νταν Φλάβιν, Ζόζεφ Κόζουτ η τον Μπρους Νάουμαν και αποτελούσε ήδη ένα αυτόνομο υλικό.

Στις ημέρες μας, όπου το διαδίκτυο, μας συνδέει μ’ ένα εικονικό και πραγματικό συγχρόνως κόσμο, ίσως μπορούμε να μιλάμε για μια γενετική και πολιτισμική μνήμη, η οποία συνδέει τη λειτουργία μνήμης του εγκεφάλου με τον εξωτερικό κόσμο, τον ελέγχει, τον παρατηρεί, ακυρώνοντας τη φυσική διαδικασία της αναπαράστασης και της αντίληψης.
Είναι βέβαια αυτή η εικονική πραγματικότητα, δηλαδή η παρουσίαση πολυαισθησιακών πληροφοριών στον φυσικό χρόνο, που καθιερώνει και τις νέες σχέσεις ανάμεσα στη τεχνολογία και στην τέχνη.


Στο έργο του ο Άρης Προδρομίδης, είτε χρησιμοποιεί βίντεο, φωτογραφία, νέον, είτε συσσωρεύει αντικείμενα, ως ένα είδος νεκρής φύσης, γίνεται εμφανές ότι το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη εστιάζεται πρωτίστως στη δημιουργία του χώρου, του φωτός και του χρόνου, μέσα πάντα από μια σταθερή διαδικασία, αυτή της πολιτισμικής και προσωπικής μνήμης. Μια μνήμη που τη διαχειρίζεται στο διηνεκές του χρόνου μέσα από τις διαφορετικές αναγνώσεις του έργου, όπου και υπογραμμίζονται αυτές οι χρονικές εναλλαγές.

Τα έργα του χαρακτηρίζονται από την διάθεση του να πλησιάσει την ιδέα της ζωγραφικής στο χώρο, χωρίς όμως να χρειαστεί γι’ αυτό να εξαλείψει από τα έργα του τα προσωπικά λεπτοδουλεμένα στοιχεία που ορίζουν, κατά κάποιο τρόπο και το προσωπικό ημερολόγιο του.


Ο καλλιτέχνης με την οπτική εικόνα δημιουργεί το χώρο, το αντικείμενο και την εικόνα του ως μία camera obscura, δηλαδή ανά-παριστά τα αντικείμενα του.

Έργα όπως το exit please, for adult, next birthday, ή girl’s stories μέσα από την επεξεργασία του ορατού και την συνάντηση του φωτός με μια επιφάνεια ή μια ύλη, μπορούμε να πούμε ότι οι διάφορες φόρμες που δημιουργούνται από αυτές τις συνθέσεις, παράγουν εικόνες, οι οποίες από την δομή τους και το σκοπό τους θέτουν τις βάσεις για ένα οπτικό περιβάλλον που συνθέτει, κατά κάποιο τρόπο, την ασυνείδητη οπτική της εποχής μας, διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο και τις δικές μας προσλαμβάνουσες.